روزهای بی‌افتخار

ششمین روز المپیک هم به‌سر رسید و کاروان ورزشی ما همچنان بی‌نصیب از مدال چشم‌انتظار روزهای بهتر است. چند سال بود که همه می‌گفتند«اگر رضازاده نباشد در المپیک چه‌کاره‌ایم»«باید پشتوانه‌سازی کنیم» و صد تا حرف مشابه دیگر. در بین این همه‌ای که این جملات زیبا را می‌گفتند می‌توانستی از وزیر و وکیل و رییس‌جمهور پیدا کنی تا پزشک و مهندس و پیش‌کسوت ورزشی و  راننده تاکسی و مردم عادی. ولی این حرف‌ها را همه فقط می‌گفتند و از عمل خبری نبود. یک بار دیگر همگی دست بدست هم دادیم تا ثابت کنیم که: «دو صد گفته چون نیم کردار نیست».

حالا که رضازاده نیست، باز هم مثل همیشه دست به دعا برداشته‌ایم بلکه خداوند یاری کند و تک ستاره‌ی دیگری پیدا شود و پرچم ایران را در میان سایر پرچم‌ها به اهتزاز درآورد. شاید هم طی چند روز آینده یکی دو تا از شیربچه‌های ورزشکارمان کاری کنند کارستان و ما هم صاحب مدال شویم و باز برویم و چهار سال دیگر بخوابیم. اما یادمان باشد که این روزهای بی‌افتخار حاصل سالهایی‌اند که در سایه غفلت خودمان و بی‌درایتی مسوولان و دولتمردانمان گذرانده‌ایم.